De alvleesklier is vanuit de allopathische wereld en de alternatieve, complementaire zorg een orgaan dat met veel mysterie s omgeven. Hoe moeilijk was het dan ook dat ik op mijn 54e, het jaar dat ik mijn moeder zou gaan overleven van haar alvleesklierkanker, zelf een alvleesklierontsteking kreeg.
Ik belandde na al wat eerdere koliekaanvallen die heel pijnlijk zijn op de mdl afdeling. De klachten ontstonden voor mij toch nog out of the blue, want na zo’n koliekaanval, waar je van de pijn niet meer weet hoe je je moet bewegen, en een aanval enkele uren moet doorstaan ben je de volgende dag wonderwel ook zo weer opgeknapt.
Niet deze keer dus, nadat ik op het toilet alles moest laten gaan, en ik ook overgaf,ontstond er ook nog zo’n ernstige duizeling in mijn hoofd. Ik kon mijn ogen die alle kanten op begonnen te draaien en mijn hoofd met ernstige duizelingen nauwelijks in bedwang houden, maar vond ergens dat punt van rust( ik moest aan de dru ster denken en zag dat licht) waardoor ik mezelf een uur lang heel stevig aan een stang in de wc wist vast te houden in overgave en om niet ernstig verwond te raken. Dit was een heftige situatie, want ik was op dat moment helemaal alleen. Vriend was aan het werk en er was geen telefoon in de buurt.
Na pas drie dagen, na flink veel telefoontjes met diverse hulpverleners, waaronder de huisartsenpost van het ziekenhuis, een vervangende huisarts en mijn eigen huiarts, besloot de laatste, dat het ernstig genoeg was om mij op te nemen. Toen ik na een ochtend waarin ik nog bij de huisartsenpost was geweest opnieuw teruggestuurd was en mijn eigen huisarts belde, besloot deze toch mijn dosier met eerdere koliekaanvallen serieus te nemen en mij een bloedtest te laten doen. Toen was het hek ook echter wel van de dam, want ineens bleek ik heel ernstig ziek. Zo werd me verteld in het ziekenhuis, waar ik na dit bericht voor de derde keer naar toe ging, maar nu om opgenomen te worden. Ik kreeg vanaf dat moment vocht toegediend om de ontsteking te kalmeren. Ik werd zo dik als een michelynmannetje en had veel pijn. Ik kon mezelf niet meer verzorgen, maar keek oogluikend toe of de in opleiding zijnde verpleegsters wel volgens het protocol werkten.. Daar had mijn eigen achtergrond als hulpverleenster in de Z- Zorg mij wat ingredienten van meegegeven. Drie weken lang werd ik opgenomen. De emoties die vanaf dag 1 van de aanval tot week 3 van het ziekenhuis gebeuren door mij heen zijn gegaan zijn misschien nog wel met een pen te beschrijven, wat ik hierna ook probeer te doen. Maar tegelijk werd het ook een test van mijn sterke geest, om ondanks alles, wat er aan pijn met als gevolg gedeeltelijke uittreding uit mijn lichaam hierdoor aan mijn geest voltrok. Mezelf hierin te kunnen begeleiden werd voor mij de opdracht
Dat is kennelijk de kracht van een sterke geest. Ik zag met het doorlopen van de ernstige pijn van de eerste aanval nog steeds een licht, een centrum van rust waar ik naar toe ging, om de aanval te kunnen doorleven. Ik was door mijn getrainde meditatiegeest hiertoe in staat. De dru ster die ik hiervoor noemde is de ster die we in de yoga- opleiding hadden geleerd. Die ster was voor mij het punt van onvoorwaardelijke liefde, rust en licht waar ik me aan vast hield.Hierdoor kon ik ook de donkere wolk die zich in de dagen voor opname, omdat ik immers ernstig ziek bleek maar nog niet werd opgenomen, ook met een bepaalde kalmte doorstaan. Na drie dagen toen ik ook geen water meer binnen hield, werd me wel duidelijk dat ik nog een keer het ziekenhuis moest bellen, maar nog steeds was ik in overgave. het gekke was dat ik nog steeds dacht dat ik waarschijnlijk heel ernstige griep had, omdat de dokter mij immers niet direct na die eerste heftige aanval had doorverwezen. Dat was ook zijn eerste diagnose immers geweest. MIjn lijf was inmiddels wel uitgedeind en ik kon bijna niet meer lopen van de pijn, maar bleef rustig
In het ziekenhuis heb ik mezelf begeleid met muziek, met helende piano en spirituele muziek, tijdens de slaapmomenten die er vooral in de middag veel waren, in de middag. Mijn dag bestond uit ontbijt op bed, verzorgingsmomenten, daarna weer op bed omdat ik daar al erg moe van was en na een koffieronde weer rusten en dan lunchen. Na de lunch weer slapen tot het bezoekuur, waar ik echt naar uitkeek. Want hoewel ik van binnen de eerste dagen de oversteek wel had kunnen en willen maken en daar voor mijn gevoel ook vaak naar toe zweefde, toch was dat niet de bedoeling en moest ik in dat pijnlijke lijf terug op aarde.. Mijn ziel zei dat ik kennelijk nog niet klaar was op aarde. In de eerste dagen kon en mocht ik niet eten. Ik kon ook niets binnen houden. Daarna mocht ik vloeibaar voedsel en geleidelijk nam mijn eetlust weer wat toe. Dan spreek ik over anderhalve week na opname. De helende rustgevende muziek verzachten in mijn hersenen de pijncentra en de prikkels die ik in mijn lijf nog steeds moest opvangen. Ik had meerdere pijnstillers, waaronder oxycodon, maar niets hielp afdoende. Het pijnteam was veel met mij bezig, want na de eerste weken waarin ik morfine gewoon via het infuus toegediend kreeg, moest dit apparaat volgens het protocol van mijn lichaam worden gekoppeld en zou ik gewone pijnmedicatie krijgen.
In deze tijd zweefde ik ook gedeeltelijk boven mijn lijf, soms wakend tussen het donker en licht dat ik ook wel voelde. Ik was ook graag naar de andere kant gegaan op dat moment. Maar het was nog niet mijn tijd. Ik mocht nog een keer mezelf hier op aarde helen en een andere weg inslaan. Een andere weg met mijn lichaam die niet meer de kosmische krachten opving maar een transformerende kracht in licht en zachtheid mocht ondergaan. De vele boodschappen op het gebied van drie dimensionaal naar vijfdimensionaal had ik al vaak gelezen en daar had ik ook mijn hoop op gericht. Mijn eigen ervaringen met het licht hielpen me dus in dit proces. Ik kon al eindeloos in leegte en volheid mediteren en ik beleefde deze periode als een kans, waarin ik meditatief de dag door kon gaan. Niet alleen was dit helend, maar tegelijk kwam ik ook tot inzichten waarmee ik met nog meer overgave en liefde en zachtheid naar mijn eigen lichaam mezelf moest gaan genezen. De kracht welke de kundaline energie die me daarvoor al eigen was liet me al vaak in kosmische gebieden terecht komen en ik kon mijn vooruitziende blik op dingen die me gebeuren zouden in mijn leven en vaak ook op aan kon sturen veelal ervaren in licht en donker. Nu zou de weg van nog meer licht in mijn leven en volledig contact blijven maken met elk deel van mijn lichaam de opgave worden. Ik had veel pijn ook in de nacht, kon vaak niet de hele nacht doorslapen, maar kon hier ook mezelf baden in deze gedachten..
Omdat ik geleerd had dat mijn wil niet altijd in overeenstemming was met het hoogste van het universum en mijn wilskracht hoewel sterk ook wel stress kon opleveren, heb ik vooral gekozen voor ontspanning, zijn in het hier en nu en vooral vanuit een meditatieve staat waarin ik al makkelijk gedachteloos kon zijn, mijn lijf te willen transformeren.
Elke pijn, elke rare gewaarwording aan gevoelens in mijn buik dat na de ontsteking ook met vocht gevuld was, mocht ik transformeren, loslaten en dat deed ik na drie weken ontslagen te worden uit het ziekenhuis vooral door restore yoga. Hoewel dit nog niet direct kon, omdat ik nog geen normale bewegingen verdragen. Gelukkig kan ik goed waarnemen en kan ik energetische healling van licht goed tot me nemen en hierin baden. Hierin bouwde ik langzaam weerstand op, de vele wandelingen in Schalkhaar waren ook onderdeel van het programma.IN het begin kon ik nauwelijks lopen, bewegen, want alles pijn.Maar haptonomie zou een eerste stap zijn om mijn lijf wat te kunnen voelen in zachtheid en omhulling. Het eenpersoonsbed, dat net als in het ziekenhuis ook gevuld was met kussens had ook die reden: omhulling zoeken. Want ik kon alleen maar op mijn rug slapen, omdraaien naar rechts of links op de zij, was onmogelijk de pijn liet dat niet toe. Mijn haptonome Marjoleine was een engel die in het stuk onvoorwaardelijkheid, ook met haar aanpak in het financiële een fijne therapeut bleek. Want omdat mijn herstel natuurlijk alle tijd vroeg, kon ik niet meer werken en werd mijn inkomen ineens die van een bijstandsvrouw.
De afbouw van oxycodon was een hel. Het raakte in mij een laag van hallucinaties en depressieve krachten, die alleen door het te accepteren en erdoorheen te gaan, genas. Het verleidelijke met occicodon is dat het ook een verzachtend effect heeft op de pijnen en de helse krachten en juist soezend effect geeft. Dat ik hiermee mezelf tekort zou doen, wist ik en hoorde ik om me heen van mijn zus en het idee dat ik hiermee verslaafd kon worden maakte dat ik hiermee door de hel van de afbouw mezelf heensleepte. Omdat occicodon alleen bij cumulatief gebruik de drempel van het verzachtende effect behoud is dit het medicijn waar veel Nederlanders door onzorgvuldig gebruik en makkelijk voorschrijven van artsen vaak naar verslaving leid. Voor mij werd dit de motivatie om te balanceren tussen wat ik nog wel aan pijn en negatieve hallucinatie kon verdragen en dat wat door de aanhoudende pijn niet kon verdragen. Ook hier had ik mijn geestkracht en mijn spirituele inzichten die me hierbij ondersteunde. Het afkickproces was thuis begonnen. Telkens kon ik langer zonder die pijnstillers.
De laag van de psyche van het waarom van deze alvleesklierontsteking was voor mij te zoeken in het stuk van medische oorzaken die wellicht met mijn moeder in verband stonden. De laag van energetische en psychische factoren die me als kind al met haar hadden verbonden spiegelden mij nu op mijn 54e een laag die ik moest overwinnen, wilde ik niet langer ziek blijven. In de wetenschap dat je als kind al een deel van je genen meekrijgt van je ouders en moeder op haar 54e dus alvleesklierkanker had gekregen, was voor mij geen angst, maar meer een noodzaak om te kijken wat ik van haar nog meedroeg en waarin ik mezelf in moest gaan genezen.
Ik was altijd een dienende geest geweest, vlak na mijn VWO werd ik dat toen ik in de verstandelijk gehandicaptenzorg ging werken. Later toen ik als hulpverlener ging werken, werd voor mij de mens in zijn totaliteit zo interessant en wou ik zoveel mogelijk hierin iets op emotioneel gebied in betekenen. Omdat ik vanuit de eenheid van de mens mijn werk en karma op aarde zie en vanuit mijn kosmische ervaring op mijn 21e mijn chakra’s zo open waren gaan staan, had ik vroegtijdig ervaringen die nu in deze tijd door veel mensen ook te ervaren zijn. Het boek dat ik in 2013 heb geschreven, beschrijft die dubbele houding waarin ik in het leven moest staan om die mystieke ervaringen nog wel een plek in het leven van de maatschappij te kunnen geven. Dat ik hierin ook wel eens te veel droeg was me allang duidelijk. Een tweetal jaar voordat ik zo ziek werd, was ik niet meer gelukkig met mijn krachten. Ik werd er depressief van en dat had ik natuurlijk in mijn jeugd al eens meegemaakt en dat wou ik niet meer. Aan de ene kant dacht ik dat ik misschien niet zo lang op aarde hoefde te leven en dacht daarmee dat de aftakeling eigenlijk al was begonnen. Niets van dit alles bleek waar. Ik mocht mezelf op een nieuwe manier op aarde neerzetten. Het is echt een mooie gedachte en ervaring dat je je lichaam hebt om ervaringen op aarde te mogen doorleven. Nu op dit tijdstip in mijn leven werd me dat in deze vorm aangedragen.
Eten werd me ook duidelijk in het kader van de ayurvedische geneeswijze op de specifieke organen door bezoek aan een ayurvedische arts en youtube kennis over galstenen en alvleesklier en door mijn vriend onderwezen. Ik heb uitgevonden dat het ayurvedische dieet waarin warm eten met granen in de ochtend en in de middag mij op een ander spoor voedzamer zette. In de avond ben ik begonnen met licht eten, een soepje of wat brood, dat deed de vertering voor mijn lijf goed. Het is ook logisch dat je het meest in de ochtend en de middag eet, waarin het lichaam nog harder werkt om de spijsvertering goed te doorlopen. Het is wel wennen, om dat patroon te doorbreken, maar daarna werd het zo heerlijk. Ook het uitzoeken van smoothies die goed voor me waren, werd een hobby. Veel groente en fruit smoothies waar ik mezelf mee trakteerde in de ochtend, werden vanaf dat moment een nieuwe gewoonte. Smoothies om te reinigen, die natuurlijk ook goed zijn voor de lever, werd met smaak door mij gemaakt. Het ontdekken van mariadistel en paardebloem die de lever en maag ook reinigen, werd een vast ritueel om thee van te maken. Komkommersap voor het slapen gaan. Veel gemberthee drinken, wat me ook nog eens door de accupuncturist werd bevestigd, omdat de zomer vaak de warmte naar de periferie van het lichaam stuurt, heeft de maag dan juist warmte nodig. Dit alles werd mijn vaste dagtaak, naast de rust, de restore yoga die elke dag mij ook weer verder hielp om met meer zachtheid in mijn lijf te komen. Het werd een herboren worden in een l ichaam, dat vooral in het begin die vochtcollecties in de buik moest overwinnen. Ik werd geconfronteerd met de angsten van een heelkunde arts die mij op mijn oude voor mij daarvoor nog niet eens zo duidelijke patronen van aanpassing en aannames van mijn ouders en het allopatische denken deed reflecteren. Daar waar hij mij met grote nadruk het belang van een snelle operatie van de galblaas bijna oplegde, ging mijn steeds rustigere geest mij de waarheid van mijn lijf vertellen. Die wou niet nog eens een operatie, met de kans op complicatie door de vochtcollecties. Die vertrouwde op de heelwording van het lichaam vanuit de rust en de natuur. Een o zo saaie maar wel weldoenende dagindeling.
Waar ik natuurlijk mijn oude werk en dagindeling en ritmes totaal kwijt raakte en ik dit in het begin ook met een aderlating onderging, werd het me allengs duidelijker dat ik niet op die tour kon doorleven. Ik was eigenlijk in een soort van tussen station gekomen, om mijn levevn te herzien, om de laatste fase van mijn werkend leven gezond in te gaan.Nukreeg ik de kans om patronen te doorbreken. En dus ging ik niet op het eerste en beste advies van de arts in, maar ging ik tegen de gevestigde orde, met allerlei angsten die ik in mijn lijf kennelijk ook nog van mijn ouders erfde in. Ik nam mijn eigen verantwoording in dit genezingsproces, zonder de realiteit van de allopathische geneeskunde uit het oog te verliezen hield ik mijn eigen leefstijl en denken op genezing aan. Ik liet mijn bloed controleren en maakte echo’s en ct scans van de buik. Maar daarnaast stelde ik de deadlines van de operatie steeds uit en ging verder met mijn dieet en patronen van healing die steeds meer vruchten afwierp. Mijn bloed werd gezond en de ontstekingswaarden daalden en na een paar maand was er alleen nog sprake van galstenen in de galblaas. Een leverreinigingskuur was en is nog steeds de volgende stap die de accupuncturist en de ayurvedische arts mij als laatste stap tot het verwijderen van de galstenen hadden aangeraden. En de heelkunde arts die hier in het begin niets van wilde weten, omdat het niet volgens het protocol van galstenen en alvleesklieronsteking behoorde, ging steeds meer open staan voor dit idee. Natuurlijk moest ik hier wel de eigen verantwoording in nemen. En dat deed ik. Ik schreef hierin een brief en daarna werd me beloofd op een gezet tijdstip de echo te maken om te controleren of de galstenen met de kuur ook daadwerkelijk verwijderd zou zijn.
Inmiddels heb ik de leverreinigingskuur gedaan en ik moet zeggen het viel aan de ene kant mee, aan de andere kant was het toch nog pittig Waar het mee viel was voornamelijk in vergelijking met andere vastenkuren die 7 dagen duren, waar je helemaal niet eet. Maar hier eet je gewoon, maar drink je geen koffie en thee, maar slechts momordica thee, een thee die de lever reinigt op een wijze dat je er de eerste dag koppijn van krijgt Zoveel afvalstoffen zitten er dus kennelijk nog die geen afvoer op de natuurlijke manier krijgen. Daarna werd ik vooral emotioneel ontmoedigt door de situatie waar ik nu al een jaar in zit. Een bijstandsniveau aan inkomen, geen ruimte om mijn eigen gedachten en creatie neer te kunnen zetten. Elke rekening die over het budget van de maand schrijnt, moest en moet ik opvangen door met bedrijven te bellen, afbetalingsregelingen te treffen. Natuurlijk schreeuwt er dan ook een stem in mij dat ik niet de ruimte krijg om te creeeren om mijn dienstbare houding aan de wereld in een functie of vak om te zetten die nu bij mijn huidige levensfase past. Temeer omdat mijn vriend ook nog met zijn moeder in India bezig is en hier ook weer naar toe gaat, had hij geen inkomsten en heeft hij hier in Nederland mij ook nog niet tegemoet kunnen komen. Dat alles vreet toch ook aan het gezondwordingsproces. En mijn sociale contacten die ik normaal via het werkverkeer heb heeft zo zijn weerslag op mijn zekerheid.
Op emotioneel gebied heb ik veel doorleefd. Er gebeurde na mijn eerste ontslag uit het ziekenhuis veel met mijn naaste vrienden, familie en ook dierbare vriend en schoonmoeder. Ik heb dit jaar nog nooit zoveel heftige processen met nabijheid en de dood op veelvuldige achter elkaar doorgemaakt. Mijn lieve bijzonder excentrieke vriend Jan uit Harderwijk die ik al zo lang niet meer had gezien en vaak wou bellen, werd zelf ziek in deze periode. Zijn markante leefstijl had hem eenzaam gemaakt. Hij verwijderde zich steeds meer van de wereld en lag al vaak uren op bed in zijn bijzondere caravan aan de rand van de stad Harderwijk. Zijn levensstijl waarin hij een soort van duurzaamheid van gevonden materiaal een eigen huis had willen inrichten werd hem fataal in het samenleven met zijn geliefde vrouw en kinderen.
Het fatale bericht dat hij plotseling was overleden kwam van zijn zoon die me begin december hiervan op de hoogte stelde. Op het moment dat ik uit het ziekenhuis kwam was hij er achteraf in terecht gekomen. Hij had lymfeklierkanker en hoewel aanvankelijk de kuur goed aansloeg, werd de agressieve vorm hem toch fataal. Wat een verdriet en onmacht voor mij, die hem al zo vaak had willen bellen over mijn situatie. En dan nog niet bij machte was geweest door mijn eigen kwetsbaarheid en zijn situatie waar ik maar niets aan bij kon dragen om te verbeteren.
Ik ben naar zijn begrafenis geweest en op hetzelfde moment hoorde ik van de op handen zijnde dood van een goede kennis van me die het leven zou laten. De confrontaties die ik met haar had gehad, waardoor het contact was verbroken hadden ook de goede eerste kennismaking niet uitgewist en ik vond het vreselijk heftig dit ook nog eens te horen.
Waar een slecht bericht vaak in drieën komt, werd ook mijn schoonmoeder in India nog eens ernstig ziek. Zij kwam met oud en nieuw op de intensive care van een ziekenhuis met hartaanval te liggen en mijn vriend vloog er halsoverkop naar toe.
Daarmee begon een eenzame periode om mezelf verder te helen. Ook kwam toen het oude patroon met mijn familie terug. Ik was zo vertrouwd met hen geraakt tijdens mijn ziekenhuisopname, nu had ik ze ook nog nodig, mijn doel om de zussenband eindelijk vice versa van warmte te voorzien lag nu voor het oprapen. Maar op emotioneel gebied heeft mijn familie een beperking die tevens mijn levenswiel draaiende houdt voor mezelf. Door hun aanwezigheid, maar door ook mijn eigen weg die al jaren zo anders was als hen, konden we elkaar hierin niet verder vinden. En ik herlees de boodschap van Hans Stolp hierin, je familie waar je zo’n 18 jaar mee samen leeft in mijn geval heb je om bepaalde karma op te ruimen, om bepaalde eigenschappen in je leven je persoon als fundatie te hebben neergelegd. Mijn karma en weg is die van onafhankelijkheid en vrijheid en eigen zoektocht..
De weg naar het spirituele wordt altijd alleen gegaan. Onderweg ontmoet je op de juiste synchronische momenten die personen die hierbij een belangrijke bijdrage hebben. Dat is nog steeds het antwoord, waarmee ik nu ook met alle mededogen naar mezelf, mijn familie en mijn omgeving kijk. De vrijheid die ik in mijn leven kreeg is onderdeel van mijn karma, om mijn levensdoel ook helemaal op eigen verantwoording en kracht te leven.
Wordt vervolgd